Is het muzikaal zijn voor iedereen weggelegd?

De Dikke van Dale omschrijft Muzikaal als volgt;

mu·zi·kaal (bijvoeglijk naamwoord, bijwoord; vergrotende trap: muzikaler, overtreffende trap: muzikaalst).

1. Gevoel of aanleg hebbend voor muziek.

2. Behorend tot de muziek.

Maar wat betekend dit nu helemaal. Muzikale leken horen subtiele verschillen in ritme en frasering in muziek waar ze van houden. Subtiele muzikale verschillen in frasering en timing
worden ook opgemerkt door liefhebbers zonder enige muzikale training. Vaak luisteren naar een specifiek muzikaal genre is genoeg. Dit blijkt uit
een onderzoek van Henkjan Honing en Olivia Ladinig waarbij muzikale experts en ‘gewone’ liefhebbers een serie van telkens twee versies
van dezelfde stukken - jazz, rock en klassiek - moesten beoordelen op ‘natuurlijkheid’. Er bleek geen verschil tussen mensen met veel en weinig
muzikale opleiding. Wel maakt het veel uit of ze vaak hadden geluisterd naar muziek, en naar welk genre. Subtiele afwijkingen in de frasering van
klassieke muziek werden het best ontdekt door mensen die veel naar klassiek hadden geluisterd, die in jazzmuziek door mensen die vaak naar
klassiek of jazz hadden geluisterd. Voor rock bleek de muziekvoorkeur niet uit te maken, mogelijk omdat in een moderne samenleving iedereen wel
wordt blootgesteld aan rock. In veel wetenschappelijk onderzoek scoren
muzikaal opgeleiden bij dit soort testen beter dan ‘leken’, maar de laatste jaren zijn er steeds meer aanwijzingen dat die voorsprong vooral wordt
veroorzaakt doordat experts preciezer kunnen uitdrukken wat ze horen. Als daar meer rekening mee wordt gehouden in de onderzoeksopzet
blijken leken harmonische subtiliteiten even goed te kunnen beoordelen als experts. Nu blijkt dat dus ook het geval te zijn voor ritmische aspecten van
muziek - een bewijs te meer voor de theorie dat muzikaliteit vri’wel iedereen is aangeboren.